Uraku-en, Inuyama

Uraku-en jest ogrodem w stylu japońskim mieszczącym jeden ze słynnych pawilonów herbacianych Jo-an. Pawilon ten został zbudowany w 1618 roku przez Oda Uraku (1547-1621), młodszego brata Oda Nobunagi.  Uraku był dowódcą wojskowym oraz mistrzem ceremonii herbacianej, uczniem słynnego mistrza Sen no Rikyu. W późniejszych latach swojego życia zamieszkał w rezydencji Shodenin Shoin, obok której zbudował pawilon herbaciany Jo-an, na terenach świątyni Kennin-ji w Kioto. Oba budynki, Shodenin Shoin oraz Jo-an, zostały w 1971 roku przeniesione do miasta Inuyama w prefekturze Aichi i umieszczone w ogrodzie nazwanym od imienia Oda Uraku „Uraku-en”. W ogrodzie znajduje się jeszcze jeden pawilon, zwany Gen-an, który jest repliką pawilonu zbudowanego przez Uraku dla Toyotomi Hideyoshi. Jo-an jest uznany za Skarb Narodowy Japonii.

Jo-an ma formę prostej, pokrytej strzechą chaty, o wielkości zaledwie 3,5 maty. Taki typ wolno stojących pawilonów herbacianych, o rustykalnym charakterze, nosi nazwę soan. Otoczony jest on niewielkim ogrodem, do którego prowadzi brama Kaya-mon, z dachem pokrytym strzechą.  Wyłożona kamieniami tobi-ishi ścieżka wiedzie do pawilonu i znajdującej się przed nim studni. Obok stoi budynek Shodenin Shoin, gdzie Uraku mieszkał.

Niedaleko znajduje się pawilon herbaciany Gen-an, z własnym niewielkim ogrodem, ławką dla oczekujących gości i tsukubai – kamiennym naczyniem z wodą, służącą do symbolicznego obmycia rąk i ust przez gości.

Niewielkie ogrody otaczające pawilony herbaciane noszą nazwę roji (露地), co znaczy „zroszona ziemia”. Roji spełniają nie tyle funkcję ogrodu ile raczej wejścia do pawilonu, duchowego przejścia z pełnego zgiełku świata zewnętrznego do atmosfery wyciszenia i kontemplacji ceremonii herbacianej. Drzewa i rośliny rosnące tutaj są najczęściej zimozielone i powściągliwe w swoim charakterze. Unika się obficie kwitnących roślin i kwiatów, ponieważ ogród ma tworzyć atmosferę wyciszenia. Dzieli się on zwykle na ogród zewnętrzny i wewnętrzny. Po wejściu przez bramę, w ogrodzie zewnętrznym napotkamy ławkę dla gości gdzie mogą oni przysiąść, odpocząć chwilę i obserwując ogród odpowiednio nastroić się do ceremonii. Po znaku danym przez gospodarza goście przechodzą przez prostą, bardziej symboliczną niż rzeczywistą, bramę wewnętrzną i po kamieniach tobi-ishi przechodzą do naczynia z wodą tsukubai, gdzie obmywają ręce i usta. Teraz mogą już wejść do pawilonu przez niewielkie kwadratowe drzwi zwane nijiriguchi. W tym celu należy się głęboko pochylić i praktycznie wejść do pawilonu na czworakach. Samurajowie musieli zostawić swoje miecze na specjalnym stojaku znajdującym się na zewnątrz a cały akt wejścia miał na celu okazanie pokory.

Charakterystycznymi cechami ogrodów roji są właśnie: bramy, kamienie po których się stąpa (tobi ishi), kamienne latarnie (toro), naczynia do ablucji (tsukubai). Pawilony, do których te ogrody prowadzą, mają niewielką powierzchnię i rustykalny charakter a całość przesiąknięta jest atmosferą wyrafinowanej prostoty i spokoju.