Narai-juku

W okresie rządów siogunatu Tokugawa (1603-1867) trakt Nakasendo, biegnący ponad 500 km z Edo do Kioto, w swojej środkowej części przebiegał przez Alpy Japońskie wzdłuż doliny rzeki Kiso. Pokrywał się on tutaj, na odcinku o długości ok. 70 km, ze wcześniej już istniejącym traktem zwanym Kisoji (木曽路). Spośród 69 stacji odpoczynkowych na trakcie Nakasendo - 11 było położonych na drodze Kisoji. Wśród nich najlepiej do dzisiaj zachowały się Tsumago-juku, Magome-juku i Narai-juku.

Po trakcie przemieszczano się głównie na piechotę a przedstawiciele wyższych klas podróżowali w lektykach zwanych kago. Z tego względu, co kilkanaście kilometrów budowano stacje odpoczynkowe gdzie podróżni mogli odpocząć, zjeść, przenocować lub wymienić tragarzy. Na drodze Kisoji położone one były w odległości 8-16 km od siebie. Tragarze pracujący w danej stacji, mogli transportować ładunek tylko do sąsiedniej stacji a ich stawka była odgórnie ustalana przez władze. Kobietom nie wolno było podróżować samodzielnie i musiał towarzyszyć im mężczyzna.

Narai-juku (奈良井宿), położone w prefekturze Nagano na wysokości 935 m.n.p.m., było 34-tą stacją na trakcie Nakasendo. Było ono ulokowane mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Edo a Kioto.  Była to najwyżej położona stacja na drodze Kisoji i wielu podróżnych zatrzymywało się tutaj na noc przed przekroczeniem przełęczy Torii (1197 m.n.p.m.). Narai było jednym z najbogatszych miasteczek na trakcie Kisoji i nosiło przydomek „Narai tysiąca domów”(Naraisenken 奈良井千件).

Współczesne Narai-juku ciągle zachowuje atmosferę dawnej stacji. Wzdłuż jednej ulicy, będącej pozostałością dawnego traktu, stoją zachowane rzędy drewnianych domów.  Ich unikalną cechą architektoniczną, niespotykaną w innych shukuba machi, jest „przewieszające” się nad parterem pierwsze piętro budynku – wystaje ono horyzontalnie ponad poziom parteru.

Droga, wzdłuż której położone są domy, w odróżnieniu od Tsumago i Magome, jest otwarta dla ruchu samochodowego. Przechadzając się nią napotkamy sklepy z pamiątkami, restauracje, pensjonaty, udostępnione do zwiedzania domy, świątynie. Z wyrobów lokalnych możemy kupić nurigushi – grzebienie pokrywane laką i magemono – okrągłe pojemniki wykonane z drewna cyprysów hinoki.

Drewno hinoki, cenione ze względu na jego wysoką jakość, było używane do budowy pałaców, świątyń czy chramów. Dolina Kiso słynęła ze swoich cyprysów hinoki i do dzisiaj do budowy chramów w Ise używa się właśnie drzew z tego regionu.

Niedaleko Narai-juku położona była inna ważna stacja na trakcie – Kiso Fukushima. Znajdował się w niej punkt kontrolny zwany seki (関), gdzie podróżni musieli okazywać pozwolenie na przejazd. W początkach swojego rozwoju seki były miejscami gdzie pobierano myto za używanie dróg a w okresie Edo zaczęły pełnić funkcje punktów kontrolnych podróżnych. Sprawdzano w nich pozwolenia na przejazd, czy wśród podróżujących nie ma kobiet wyjeżdzających bez zezwolenia z Edo, szukano przemycanej broni a na Kisoji sprawdzano również ewentualny przemyt drewna z cyprysów hinoki.

Większe shukuba machi miały swoje własne punkty kontrolne zwane bansho (番所), które czuwały nad zachowaniem podróżnych.