Ogrody zen

Po japońsku ogrody te nazywane są karesansui lub sekitei.  Nazwa karesansui (枯山水) składa się z trzech znaków, które znaczą dosłownie: „uschnięty-góra-woda. Określa ona kompozycję, gdzie góry i rzeki tworzone są wyłącznie przy użyciu skał, żwiru i piasku. Niektórzy tłumaczą to jako „suchy ogród”.  Natomiast nazwę sekitei można przetłumaczyć jako „kamienny ogród”. Ogrody te były tworzone w japońskich świątyniach buddyjskich zen i stąd też pochodzi ich inna nazwa „ogrody zen”.

W ogrodach tych z kompozycji głównie skał, żwiru lub piasku oraz odpowiednio przyciętych pojedynczych drzew i mchu, kreowany jest miniaturowy krajobraz. Ma on często alegoryczny charakter i jest wypełniony buddyjskimi symbolami z legendy o górze Horai. Piasek lub żwir są tu odpowiednio zagrabione tak, aby swym wyglądem przypominały wodę i zmarszczki na jej powierzchni, a codzienne grabienie i utrzymywanie ogrodu jest częścią praktyki zen w świątyniach. Na powstanie tych ogrodów duży wpływ miało monochromatyczne malarstwo tuszem suibokuga.

Większość klasycznych ogrodów zen powstała w Kioto w okresie Muromachi (1336-1573). Mają one stosunkowo niewielką powierzchnię, są otoczone murem i przylegają bezpośrednio do hojo – siedziby opata klasztoru. Ogrody te należy oglądać „z zewnątrz” - siedząc na przylegającej do nich werandzie, czyli znajdując się fizycznie poza ich obrębem.

Do dzisiaj większość buddyjskich klasztorów zen ma ogrody w stylu karesansui, które można podziwiać, jeśli świątynia jest otwarta dla zwiedzających. Do najsłynniejszych należą ogrody w świątyniach: Saiho-ji, Tenryu-ji, Ginkaku-ji, Ryoan-ji i Daisen-in w kompleksie Daitoku-ji.